تاریخچه دسر
واژه دسر به تعریف ویکیپدیا از واژه فرانسوی کهن «desservir» به معنی جمع کردن روی میز گرفته شده است. البته در کشور انگلستان و کشورهای مشترک المنافع انگلیس به جای کلمه دسر از کلمه پودینگ استفاده می کنند.
عموما دسر را بعد از غذای اصلی سرو می کنند و خود یک وعده غذایی مستقل به شمار می آید اما در بعضی از نقاط دسر را همراه با غذا میل می کنند، اما طرز صحیح و قاعده اصلی دسر این است که بعد از فاصله زمانی با شام سرو شود. ابتدایی ترین دسرها آبنبات های ساده بودند که از خرمای خشک و موم کندوی عسل ساخته می شدند.
بستنی های یخ زده از محبوب ترین دسرها بودند، اجداد این نوع دسر به قرون وسطی برمیگردد که داستان ساخت این دسر مربوط به خواسته خانواده سلطنتی برای تهیه یخ طعم دار با عسل بود.
هرچند عموما فکر می کنیم دسر در ایران نبوده و تاریخچه ایرانی ندارد اما باید گفت ما در ایران دسرهای بسیار منحصر به فرد و فوق العاده ای داریم، معروف ترین آنها فرنی با مربای گل سرخ، حلوای دارچین، کاچی، باسلوق، مسقطی، شله زرد و ... است.